(door Hannie)
Op woensdag 25 april 2007 begon de dag zoals zoveel andere dagen. Ik was vrij en had ´s ochtends wat boodschappen gedaan. Om ongeveer half twaalf kwam Mark naar beneden. Ik vond dat hij er niet goed uitzag en zei dat ook tegen hem. Hij zei lachend; “nou leuk als je moeder dat tegen je zegt!”. Ik sloeg mijn arm om zijn schouder en zei “zo bedoel ik het niet want je bent natuurlijk hartstikke knap maar ik bedoel dat je er moe uitziet”. Hij zei dat hij slecht geslapen had en dat hij inderdaad nog wel een beetje moe was. Tegen twaalven ging hij de deur uit. Omdat hij de laatste tijd nogal krap bij kas zat zei ik nog tegen hem dat hij waarschijnlijk vandaag wel zijn salaris zou krijgen en dat bevestigde hij. De kat liep met hem mee naar buiten en we maakten nog een lolletje dat je kon zien dat die ook vast wist dat Mark geld zou krijgen en gelijk dikke maatjes met hem wilde zijn. Mark pakte zijn fiets en zwaaide nog naar me. We hadden met Mark afgesproken dat hij op de fiets naar zijn werk zou gaan omdat hij gewoon niet genoeg geld had voor benzine. Later bleek dat hij de fiets een straat verderop had neergezet en toch met de auto naar zijn werk was gegaan. Nadat hij vertrokken was ging ik op zijn girotel kijken of het salaris gestort was en toen schrok ik want ik zag dat hij kort daarvoor een kwartaalkrediet had aangevraagd. Wij hadden altijd gezegd dat als hij problemen had met geld hij daarmee bij ons moest komen en vooral niet gaan lenen omdat we het idee hadden dat Mark dan steeds dieper in de financiële problemen zou komen. Ik belde hem meteen op om te zeggen wat ik ontdekt had. Nadat ik had opgehangen keek ik verder op girotel en toen bleek dat hij al een tijdje niet eerlijk tegen ons geweest was. Hij had vooral de laatste maand bijna geen geld en we hadden hem de maand dus een beetje doorgeholpen en hem af en toe wat toegestopt voor zaken als strippenkaarten, sigaretten enz. Nu bleek dus dat hij dat kwartaalkrediet had aangevraagd en er toch nog aardig wat geld doorheen gejaagd had. Toen werd ik dus echt boos en belde hem nog eens en ik heb wel duizenden keren gewenst dat ik dat laatste telefoontje nooit had gepleegd. Maar ja, ik had nooit, maar dan ook nooit kunnen vermoeden wat er daarna gebeurde. ´s Middags ben ik naar de stad gegaan en op de terugweg viel me ineens op dat ik Mark´s auto niet zag staan. Omdat ik toch een beetje vreemd gevoel had zei ik dit tegen Jaap toen die thuiskwam en die is op Kijkduin gaan kijken in de omgeving waar Mark werkte. Daar stond de auto. Weer iets wat hij achter onze rug gedaan had. Op één of andere manier werd ik er heel onrustig van en zat de uren te tellen totdat hij ongeveer klaar zou zijn met werken. Tegen tienen belde ik hem maar hij nam niet op. Later belde ik zijn werk en het bleek dat hij om ongeveer negen uur vertrokken was.
Hij had op zijn werk gezegd dat hij nog met vrienden ging stappen en zijn vriend en ex-vriendinnetje had hij gebeld om te zeggen dat hij niet naar hun zou komen, want dat hij met collega´s nog wat ging drinken. Nu ik dit schrijf besef ik dat het net klinkt of we heel Mark´s doen en laten constant controleerden, maar dat wat echt niet het geval. Was het maar wel zo dan hadden we misschien een aantal dingen eerder doorgehad. Het was puur een samenloop van omstandigheden die dag en dat vervelende vage gevoel dat er iets niet goed zat.
Die nacht ben ik niet naar bed geweest en heb zitten wachten maar Mark kwam niet thuis.
De volgende ochtend keken we op zijn girotel en zagen tot onze schrik dat hij zijn hele salaris had opgenomen Toen drong de ernst van de situatie nog meer tot ons door. Ik belde mijn werk om te vertellen wat er aan de hand was en ben thuis gebleven. Ook Jaap bleef het grootste deel van de dag thuis. Ik heb de politie gebeld, maar die zeiden dat ze pas de volgende dag iets voor ons konden doen. Jaap is toch diezelfde middag nog naar het politiebureau gegaan om aangifte van de vermissing te doen. Hij moest de volgende dag maar een foto brengen zeiden ze en hij kreeg formulieren mee die we in moesten vullen. Ook de volgende nacht heb ik op de bank zitten wachten maar weer niets. Jaap is vrijdag naar de politie gegaan om de foto en formulieren af te geven. Het probleem was dat Mark door de politie natuurlijk gezien wordt als een volwassen man die gewoon het recht had om er vandoor te gaan. Er was geen sprake van een misdrijf of een levensbedreigende situatie en dus konden ze niet zoveel voor ons doen. Op vrijdag hoorden we van een collega van restaurant La Fonteine dat die Mark donderdagavond in de buurt van Kijkduin nog had zien rijden en hem had aangesproken. Hij zei tegen Mark dat hij zijn ouders moest bellen, omdat die zich vreselijk ongerust maakten. Mark heeft tegen die collega gezegd dat hij ons al gebeld had (wat dus niet zo was) en dat hij zaterdag weer gewoon zou komen werken. We hebben met zijn collega´s afgesproken dat die ons zouden bellen als Mark echt op zijn werk zou verschijnen. Maar helaas is dat dus niet gebeurd.
Er brak een periode aan van angstig afwachten. We gingen het nieuws van de verdwijning aan steeds meer mensen meedelen en kregen gelukkig heel veel aanloop van familie, vrienden en collega´s wat voor ons echt een enorme steun was. Vooral ik merkte dat het mij goed deed om er heel veel over te kunnen praten en druk bezig te zijn. Jaap, Moniek en Max ondernamen zoektochten in Den Haag en omstreken, Na enige tijd bleek dat echter niet meer vol te houden. Ze werden er erg down van om vooral in de slechtere buurten rond te rijden en te zoeken. Ze zochten namelijk ook in de omgeving van coffeeshops omdat we er inmiddels wel achter waren dat Mark regelmatig blowde en ook cocaïne had gebruikt. Achteraf gezien heeft hij misschien wel een soort dubbelleven geleid. We wisten wel dat hij blowde en spraken daar ook regelmatig met hem over maar hij beloofde steeds dat hij zou stoppen en dat wilden we zo graag geloven. Hij was altijd een sociale, aardige knul maar toch merkte ik wel dat er wat aan de hand was. Er waren periodes, waarschijnlijk omdat hij dan meer gebruikte, dat zijn gedrag erg ten nadele veranderde. Maar omdat hij gewoon aan het werk was en t/m de maandag voor zijn verdwijning ook gewoon naar school ging maakten we ons niet overdreven veel zorgen.
Toen de dagen weken werden en we wel doorhadden dat de politie niet echt zou gaan zoeken wilden we meer publiciteit geven aan de vermissing. Ik besloot met Tros Vermist te bellen. In eerste instantie wilden zij wel een foto van Mark in het programma laten zien maar later werd ik gebeld met de mededeling dat we zelf een oproep mochten doen in het programma op 18 mei, de laatste reguliere uitzending van het seizoen. Die kans hebben we met beide handen aangegrepen. We gingen die vrijdag met zijn vieren naar Hilversum en deden live de oproep. Er kwam tijdens het programma een tip binnen dat Mark in Brussel zou zijn gezien en gesproken. We kregen hoop. Na afloop van de uitzending kregen we te horen dat er ook nog een meisje uit Tilburg had gemaild die beweerde dat ze Mark in Tilburg in discotheek de “013” had ontmoet en dat hij een paar dagen bij haar gelogeerd zou hebben. Er was ook nog een oudere dame die meende zijn auto in Maastricht te hebben gezien. Er werd na de uitzending geprobeerd weer contact op te nemen met de tipgevers maar dat bleek niet te lukken. De persoon uit Brussel had zijn voicemail aanstaan en heeft nooit meer teruggebeld. Het meisje uit Tilburg reageerde niet meer op e-mails die naar haar werden gestuurd. Omdat er ook een tip uit Maastricht was ben ik de daaropvolgende dinsdag naar Maastricht gegaan, heb daar een fiets gehuurd en ben heel Maastricht doorgefietst. Ik heb opsporingsbericht achtergelaten bij politiebureaus en benzinestations in die stad, echter zonder enig resultaat.
Inmiddels had ik ook contact met iemand die zich bezig houdt met vermiste personen in België. Iemand die heel veel begrip en vooral inzet toonde om ons te helpen. Hij heeft een poster op laten maken die we zelf op zaterdag 30 juni zijn gaan ophangen in Brussel o.a. op stations en bij de daklozenopvang aldaar. Maar wederom geen resultaat.
In december 2008 kwam er een tip uit Zoetermeer. Een portier van een uitgaanscentrum aldaar meende Mark en zijn auto gezien te hebben. Hij beloofde contact met ons op te nemen zodra hij “Mark” weer zou zien.
Een keer kwam er nog een tip van een mevrouw uit Zoetermeer die dacht Mark in een auto te hebben zien zitten. Ze dacht de bestuurder van die auto wel eens bij een hangplek in die plaats te hebben gezien. Jaap en ik zijn diezelfde avond naar die plek gereden en hebben met die jongeren gesproken en een foto van Mark laten zien maar niemand die hem herkende.
Bij elke tip namen we natuurlijk meteen contact op met de politie en bepaalde dingen werden wel nagetrokken maar het leverde allemaal niets op.
We gaven niet op en in samenwerking met de politie werd 30 januari 2008 nog een oproep gedaan bij TV West en op 11 februari 2008 bij Hart van Nederland. Er kwam geen enkele tip op binnen.
Op 14 april 2008 kregen we het bericht dat Mark bij een duikoefening van de brandweer in een recreatieplas in Madestein in zijn auto op de bodem van de plas was gevonden.
Gevoelens van verdriet en opluchting wisselden elkaar af. Er was een einde gekomen aan de onzekerheid maar het feit dat er nu geen enkele hoop meer was dat we Mark ooit nog in levende lijve terug zouden zien deed zoveel pijn. Er brak een hectische tijd aan. De media plaatsten natuurlijk berichten. Sommigen deden dat nadat ze contact met ons hadden gehad. Anderen, waaronder de Telegraaf plaatsen artikelen zonder dat wij ervan op de hoogte waren gesteld of onze medewerking hadden verleend. Vooral in hiervoor genoemde krant kwam Mark naar voren als “een junk” en dat deed ons, bovenop het verdriet dat wij al hadden nog eens extra pijn. Gelukkig wisten de mensen die ons en Mark kenden wel beter. Mark was een jongen die, zoals velen op die leeftijd, wel wat drugs gebruikte maar gewoon werkte en een opleiding volgde, wat moeilijk verenigbaar lijkt met zwaar druggebruik.
Op dinsdag 22 april hebben we op een hele mooie manier afscheid genomen van Mark. De afscheidsdienst werd bezocht door ruim 300 mensen. Heel bijzonder vonden wij ook dat er duikers van de brandweer met een brandweerwagen waren gekomen. De kist van Mark werd door zijn vrienden naar zijn graf gedragen. Er was en is nog steeds veel verdriet maar als we aan die dinsdagmiddag terug denken voelen we zoveel warmte van zoveel lieve mensen.
De nasleep duurde lang. Er werd nog een toxicologisch onderzoek verricht waarvan de uitslag vele maanden later kwam en negatief bleek te zijn. Maar dat was te verwachten omdat Mark waarschijnlijk bijna een jaar in het water heeft gelegen. Ook werden de telefoons (hij bleek er twee in zijn bezit te hebben) nog nagetrokken maar ook daar kwam geen nieuws uit naar voren.
Het telefoonverkeer is gestopt in de nacht van 26 op 27 april 2007 dus gaan we ervan uit dat Mark die nacht in het water is terecht gekomen. Wat er zich die nacht heeft afgespeeld zullen we waarschijnlijk nooit weten. Tenzij er iemand op de wereld rondloopt die iets weet van wat zich die donderdagavond in april 2007 in Madestein heeft afgespeeld en dit ooit nog laat weten.